Sitro, tradycyjnie, wziął się i znikł.

mntek napisał(a):

Pamietasz jeszcze?

Ciężko, żebym nie pamiętał, w końcu tam też piętnowałem rozmaite błędy. Specjalnie nawet powróciłem do tematu, żeby odgrzebać i wyłożyć tę bzdurę z robieniem w próżni korkociągu.
Cóż, obecnie tekst ów również wydaje mi się marny stylistycznie, aczkolwiek mniemałem, że szykujesz już doń gruntowne poprawki (w każdym razie czymś takim się odgrażałeś).

Kefka 255_06 napisał(a):

W życiu bym nie pomyślał (że niezgorszy). Może nigdy nie tłumaczyła fantasy. W każdym razie, po przeczytaniu Najstarszego w oryginale uznałem, że Paolini się poprawia, po Brisingr (nie wiem, jak to odmienić :D) doszedłem do wniosku, że to niemożliwe i że to tłumaczka po prostu dobija to i tak nie najlepsze dzieło. Zresztą, może taki jej ukryty cel, nie spodobała jej się książka i postanowiła spowodować jej klapę na polskim rynku :P.

Mnie też się wydawało po przeczytaniu "Najstarszego", że autor się poprawia, i może z czasem opanuje warsztat. Ale obecnie i ta książka nie zachęca mnie do czytania, ze względu na zatrważającą głupotę rozmaitych wydarzeń, czy nawet całych wątków (historia Rorana Niezwyciężonego Wsioka Ze Swoim Młotem króluje tu pod względem debilizmu - tylko amerykański nastolatek pozostający pod wpływem komiksów o superbohaterach mógł coś takiego wymyślić).
Zresztą, to i tak nic w porównaniu do "Brisingra". To znaczy przepraszam, tej książki jeszcze nie przeczytałem, bo szkoda mi na nią pieniędzy, a jak dotąd nie pojawiła się w BUŁ. Erasia kupiła mi starsza, więc tu pieniędzy nie straciłem, "Najstarszego" niestety nabyłem sam, i uważam w sumie, że wyrzuciłem pieniądze w błoto, i to w dodatku pieniądze niemałe, jak dla studenta (pół stówy). To już chyba lepiej bym je wydał, zjadłszy ze dwa posiłki u Kurczaka Fidela Castro (jak to mój kumpel żartobliwie rozwija skrót KFC).
A wracając do meritum - choć "Brisingra" nie czytałem, rozmaite relacje czytelników stwarzają mi taki obraz sytuacji, że prognozuję, iż nie byłbym w stanie przeczytać tej książki ze względu na wylewające się z jej stronic hektolitry głupoty. Część z nich powiązana jest z powrotem Rorana Niezwyciężonego Wsioka, którego wątek raz po raz katuje durnotą i brakiem dojrzałości tego, kto go wymyślił.
W sumie, choćby Paulina Braiter nie wiadomo jak spartoliła tłumaczenie, to blednie ono wobec głupoty pomysłów Paoliniego. Zresztą, z tego co wiem, jeśli chodzi o użyty język, to oryginał jest nawet jeszcze gorszy pod kątem kretyńskiego patosu.

A propos "Eragona" i wspomnianego wcześniej przez Sitro Poltergeista... Jeżeli jeden z recenzentów na tym sajcie był w stanie dać tej książce ocenę 9/10 (!), i przez całą recenzję pławić się w superlatywach na temat rzeczy, które są przedstawione w sposób zwyczajnie dziecinny i niedojrzały, z przenicowaną fabułą włącznie (hej, Kefka, pamiętasz ten twój algorytm, co go odniosłeś do opowiadania Dzikiego Psa? Wobec "Eragona" też działa. A pan "recenzent" z Poltera się tym zachwyca), to zaczynam poważnie wątpić, czy kolesie z tego sajtu to faktycznie tacy znawcy literatury, których opinią należy się bezwzględnie kierować.
Ja, który za znawcę się nie uważam, mam już na tyle wyrobione poczucie estetyki, że kumulacja grafomaństwa i głupoty w Erasiu uniemożliwia mi prawie czytanie tego gniotu. A tu jeden z tych "znawców" daje takiemu czemuś 9/10. Rozumiem, że gust, i tak dalej... ale czy prawdziwi "znawcy literatury" nie powinni być tacy jacyś bardziej wrażliwi na notoryczne gwałcenie języka przez autora?

Kefka 255_06 napisał(a):

No dobra, w takim razie pozostaje "nie wiem". Nie czytam zbiorów opowiadań, nie wiem jaki jest w nich zazwyczaj poziom.

No więc sięgnij na rozgrzewkę po "Deszcze Niespokojne". Jakbyś bywał cyklicznie w Łodzi, to może dałbym radę ci nawet pożyczyć .

Kefka 255_06 napisał(a):

Polemizowałbym z Sapkowskim, ale że czytałem tylko parę jego opowiadań... może saga jest lepsza.

Nieeee, no, a co ty niby masz do Sapkowskiego?
Jeśli chodzi o sagę, to wypada blado w porównaniu do opowiadań pod kątem dialogów i humoru. Wciąga też mniej.

no tak to mu trzeba przyznać w obiecywaniu to jest dobry

całości to chyba nie ujrzymy nigdy

Ah, cóż ...kibicowałem Sitrowi od, początku. Szkoda.

"Mistrz w pozostawianiu czytelników nienasyconymi" to nie jest właściwe określenie.

Tjaaa... a kiedy wreszcie "Piekło..." się na tym blogu (albo gdzieś...) ponownie pojawi, to znowu się zacznie od pierwszego rozdziału? Jeśli tak, to ja pasuję. Niech mnie Sitro zawiadomi, gdy będzie miał wreszcie do pokazania ciąg dalszy + zakończenie .

Offtop się kroi, ale co począć? Sitro opuścił już ten temat, więc o czym niby gadać?

Mindless one napisał(a):

Ta książka została napisana przez nastolatka, obojętnie jak uzdolniony by nie był.

A, tak, racja - dzięki za kilkutysięczne z kolei przypomnienie.
Ilekroć ktoś chwali tę książkę (z ludźmi reprezentującymi rozmaite serwisy - internetowe i nie tylko - oraz krytykami włącznie), ZAWSZE pojawia się w owych pochwałach kwestia wieku autora. ZAWSZE. Nie pamiętam, żeby w jakimkolwiek tekście pochwalnym brakło dytyramb na temat tego, jaki to ten Paolini zdolny w takim wieku. Cóż, to tylko dowodzi, że ta książka jedzie tylko i wyłącznie na wieku autora.

Ja zaś mogę w tej kwestii powiedzieć jedno... nie, pardon, mogę powiedzieć trzy rzeczy.
Primo - nikt tego szczeniaka nie zmuszał, aby w młodym wieku brał się od razu za wydawanie książki. MÓGŁ zaczekać, aż poprawi nieco swój warsztat, MÓGŁ zacząć od sprawdzenia i doszlifowania swoich umiejętności. Ale tego nie zrobił - w swoim samozadowoleniu dał te wypociny od razu do druku. To, że zrobił to tak wcześnie, nie jest więc żadnym usprawiedliwieniem ani argumentem na obronę autora.
Secundo - buszując po sieci, można pośród amatorskiej twórczości blogowej znaleźć teksty autorów również w wieku nastoletnim, którzy od Paoliniego piszą w tym wieku lepiej i bardziej dojrzale.
Tertio - nie zapominajmy, że Paolini to BYŁ nastolatkiem - kiedy powstawał Eragon. Teraz zaś już dobiega powoli trzydziestki, a jego styl... trudno to nazywać stylem. On nadal pisze jak nastolatek. A autor powinien się chyba jakoś rozwijać, nie? Tymczasem Paolini w ogóle się nie rozwija - zamiast poprawiać warsztat, piętrzy w kolejnych tomach piramidalne bzdury.

Mindless one napisał(a):

Nie można oczekiwać, że napisze on książkę na modłę Władcy pierścieni

A czy ja tego oczekuję?

Mindless one napisał(a):

"Eragon" był kierowany do osób mniej więcej z grupy wiekowej autora, a nawet młodszych, które olałyby treść napisaną zbyt wyszukanym językiem

Dowcip polega na tym, że Paolini silił się właśnie na wyszukany język... zapewnienia o użytym przez autora w "Eragonie" języku młodzieżowym, są kolejnym (po micie "to napisał piętnastolatek!") kłamstwem speców od marketingu i panów pismaków. Zamiast języka młodzieżowego, jest tam bowiem kupa nieszczęścia (z dużą przewagą kupy), wyglądająca tak, jakby się grafoman usiłował wzorować na Tolkienie, siląc na epickie magnum opus - i tak chyba właśnie było. "Styl" w wydaniu Paoliniego roi się od wydumanych, górnolotnych określeń i nieporadnych, z założenia wzniosłych (a w rzeczywistości wzbudzających wybuch śmiechu) figur stylistycznych.

Mindless one napisał(a):

To tak jakbyś rugał autorkę ckliwych romansideł dla pań za to, że jej powieści brakuje elementów psychologicznych czy przygodowych.

Nawet takie romansidła nie są pisane niedojrzałym stylem i nie roi się w nich od błędów wszelkiej maści. "Eragon" jest natomiast napisany w taki sposób, że można by do niego siąść z czerwonym długopisem i co akapit (a często to i co zdanie) podkreślać rozmaite kwiatki - czy to stylistyczne, czy to językowe, czy to merytoryczne. Jest tego po prostu powódź, i takich błędów nie da się złożyć na karb "bo to lekka lektura" - tak samo jak na karb "bo to lekka lektura" nie da się złożyć popełnianych przez autora błędów ortograficznych. Tak napisane teksty się oddaje do korekty albo po prostu wywala do kosza - a nie daje do druku. Tak samo jak w szkole nie stawia się piątek za dyktando z sześcioma błędami ortograficznymi na jedną linijkę tekstu.

Mindless one napisał(a):

Natomiast taki "Eragon" jest dosyć dobrą lekką lekturą czytaną dla odprężenia, przy której nie muszę zanadto wysilać szarych komórek ;x

Żadna z przeczytanych dotąd przeze mnie lektur tego typu nie gwałciła języka i zasad poprawnego (już nie to, że dobrego, czy wybitnego, na litość Boską... po prostu POPRAWNEGO! Takiego bez oczywistych i żenujących błędów, bijących po oczach!) pisania. W dodatku, czytanie "Eragona" tak mnie "odpręża", że po zaledwie kilku przeczytanych stronach odkładam książkę, nie będąc w stanie brnąć dalej, ze względu na zażenowanie, złość i dotkliwie skrzywdzone poczucie estetyki tudzież dobrego smaku. Jak również ze względu na ogarniające mnie uczucie, że ktoś mnie tu uważa za idiotę...

Mindless one napisał(a):

A wyrobienie sobie miarodajnego gustu czy stylu literackiego jednak trochę trwa, i licealista nie będzie w stanie dopieścić oczekiwań bardziej wytrawnych czytelników.

Do ciebie nic nie dociera, prawda?

Mindless one napisał(a):

Owszem, mógł - tak samo jak czytelnicy niezadowoleni z lektury mogli po nią nigdy nie sięgać - nikt im nie kazał.

Tak, bo przecież czytelnicy, obdarzeni zdolnością jasnowidzenia, wiedzą, czy im się książka podoba PRZED JEJ PRZECZYTANIEM...
Ręce opadają.

Mindless one napisał(a):

Cóż, oceniasz tak, jakbyś tego oczekiwał :x Wytykasz te błędy, które istotnie byłyby błędami gdyby książka z założenia miała być ambitna i trafiać do szerszego grona odbiorców :x

<facepalm>
Tak, do ciebie naprawdę nic nie dociera.
Nie, wcale nie wytykam takich błędów. Wcale a wcale. Ani trochę. W ogóle. W żadnym wypadku. W najmniejszym calu.
Wytykam. Do. Jasnej. Cholery. Te. Błędy. Jakich. Nie. Powinno. Być. Nawet. W. Literaturze. Lekkiej. Ba, jakich nie powinno być W KSIĄŻCE WYDANEJ W DRUKU w ogóle! Takich, jakie w normalnej sytuacji odsyła się autorowi z komentarzem "napisz to od nowa" albo "wywal to najlepiej do kosza, bo jest do niczego".

Wytykam wpadki stylistyczne tak żenujące, jak pierwsze napisane zdanie ("Wiatr zawodził w ciemnościach, niosąc z sobą woń, która mogła odmienić losy świata" - widać po prostu na kilometr, że pisał to gówniarz). Wytykam oczywiste błędy gramatyczne, na jakie można się natknąć i w wypracowaniach gimnazjalistów (góry otaczające wietrzyk...). Wytykam błędy merytoryczne, w tym te wynikające z ignorancji autora w kwestiach ELEMENTARNYCH.
Według ciebie niepopełnianie co linijkę bijących po oczach błędów wszelkiej maści - jak nie stylistycznych, to merytorycznych czy językowych - to już jest ambitna lektura? Kopernik, zatrzymaj Ziemię - ja wysiadam.

Mindless one napisał(a):

Z tym się zgodzę, jednakże jeden fakt się nie zmienił - seria wciąż jest kierowana do tej samej grupy odbiorców i z założenia ma spełniać wymogi narzucane przez przyszłych czytelników.

A ja powtórzę jeszcze raz, jak do tej ściany.
ŻADEN. INNY. UTWOREK. FANTASY. RÓWNIEŻ. Z. GATUNKU. LEKKICH. NIE. GWAŁCI. JĘZYKA. NA. KAŻDYM. KROKU. NATOMIAST. PAOLINI. POPEŁNIA. ŻENUJĄCE. BŁĘDY. JAKIE. MOŻNA. NAPOTKAĆ. JUŻ. NAWET. NIE. W. WYŻEJ. WYMIENIONYCH. LEKKICH. UTWORKACH. ALE. WRĘCZ. W. WYPRACOWANIACH. GIMNAZJALISTÓW.

Mindless one napisał(a):

Postęp autora zweryfikować będzie można po jego kolejnej powieści - o ile takowa powstanie.

Można go z łatwością zweryfikować poprzez porównanie poszczególnych tomów - z książki na książkę nie widać śladów poprawy. W niektórych kwestiach (rozwlekłość) Paolini się nawet pogarsza - w Brisingrze udała mu się już rzecz niesłychana (mimo że książka ma ponad 500 stron, przez niemal cały czas praktycznie nic się w niej nie dzieje).

Mindless one napisał(a):

Cóż... to raczej fakt, a nie mit ;x

To mit. Lub przeinaczona prawda - w najłagodniejszym określeniu. W najmniej łagodnym, jest to po prostu kłamstwo.
Paolini bowiem skreślił ledwo pierwsze stronice tego "dzieła", mając piętnaście lat (pardon, nie skreślił - to tatuś mu pomagał "przekuwać mętne, splątane myśli w jasne i proste zdania"). Praca nad ową kupą nieszczęścia w ogóle potrwała kilka lat, przez co kiedy wreszcie pojawiło się toto w księgarniach, Paolini miał już dziewiętnaście lat.

Mindless one napisał(a):

Masz prawo tak uważać. To wszystko rzecz punktu widzenia. Są przesłanki za obiema koncepcjami.

Jakie są przesłanki za nazwaniem tego językiem młodzieżowym? Ja widzę tam tylko wszechogarniający patos i kicz.

Mindless one napisał(a):

Nie wkładaj w moje usta nie moich słów

Nie twoich? A niby kto, po przypomnieniu o popełnianych przez autora, właśnie takich błędach, wciskał, że czepiam się takich rzeczy, jak gdyby miała to być książka ambitna?

Mindless one napisał(a):

Zresztą - wszystkie 3 dotychczasowe tomy podobały się czytelnikom, zarobiły krocie, zyskały przychylne opinie większości krytyków, jednym słowem - zrobiły swoje. Nie wiem co cię tak boli...

Co mnie boli? To, że kompletne beztalencie, jakim jest autor tych książek, wydało je dzięki temu, że miało odpowiednich rodziców i że spece od marketingu zrobili wielką kampanię reklamową, bazującą tylko i wyłącznie na wieku autora - i owo beztalencie zarobiło na tych książkach krocie. Natomiast młodzi, naprawdę zdolni pisarze, nie są z różnych względów publikowani, niezależnie od tego, jak się starają, i kryją po zakamarkach sieci.

Mindless one napisał(a):

A już na marginesie - skoro tak niesamowicie zraziła cię już pierwsza część, ba - pierwsze, cytowane wyżej zdanie - to po kiego grzyba czytałeś kolejno drugą oraz trzecią? Zaprzeczasz tym sam sobie.

Nie zaprzeczam.
Primo - gdy czytałem pierwszą część, byłem trochę młodszy i miałem za sobą mniej książek, przez co rozmaitych potknięć autora, które teraz widzę od razu i w ilościach hurtowych, wtedy nie dostrzegałem (ale i tak zdołałem już zauważyć nieporadność, z jaką Paolini buduje narrację). W przypadku Najstarszego dodatkowo zadziałało wyposzczenie (trudy studiowania i brak książek pod ręką).
Secundo - lubię kończyć to, co już zacznę, więc cykl zapewne i tak doczytam do końca.
Tertio - czytanie dalszych tomów, pomimo ich miernoty, nazwij sobie "męczeństwem za sprawę", jeśli tego nie ogarniasz. Ja, w przeciwieństwie do wielu innych ludzi, lubię mieć jakieś podstawy, jeśli chcę coś krytykować.

Mindless one napisał(a):

Nie twierdzę, że książki Paoliniego są błędów pozbawione. Owszem, jest ich co nieco, ale nie aż tyle ile sugerujesz.

Mylisz się.

W razie dalszych wątpliwości, polecam lekturę tego tematu: draconis.boo.pl/viewtopic.php?f=62&t=936&start=0

I przypominam - do tego nie potrzeba żadnego uprzedzenia. Wskazane przez założycielkę tematu (i później przeze mnie i parę innych osób) kwiatki wręcz biją po oczach i od razu cisną się na usta. Do tego autorka dostrzegła je natychmiast po otwarciu książki, nie mając co do niej ŻADNEGO wyrobionego wcześniej zdania.
Ja zaś, również bez żadnego wyrobionego wcześniej zdania, dostrzegłem, że narracja w tej - pożal się Boże - powieści, jest zwyczajnie koślawa i siermiężna.

No to teraz Sitro racz nam ukazać gdzie możemy w takim razie cytuję : "za darmo czytać moje wypociny"
gdyż jak większość z nas może miała by ochotę przeczytać od początku twoje opowiadanie które parę razy zostało już zmienione a na nowym blogu jest tylko rozdział 7

Tylko nie kombinuj i nie wstaw tylko rozdziału 1 cz 1 bo będzie wiocha.

Myślę, że warto zachować całokształt tworzenia i krytyki podczas powstawania pracy, z tej też racji temat łącze i otwieram. Niebawem rzucę okiem na opowiadania i na pewno "wrzucę" swoje trzy grosze odnośnie tego, czy mi się spodobało.

Jak będą pojawiać się kolejne rozdziały, to proszę o jakieś info! Z góry dziękuję!